Lasagne, springen, capacitacion en zoveel meer

Ondertussen gaat het leven hier nog steeds zijn gangetje.
We geraken steeds meer ingeburgerd, al heeft Peru, ons gastgezin en ons project nog steeds veel verrassingen voor ons.

In mijn project (leen) blijft het toch wel wat chaos. Ik heb ongeveer al 100 verschillende kinderen gezien, waarvan er elke dag steeds ongeveer 30 a 40 komen. Niet zo gemakkelijk om te werken dus.
Het gaat allemaal om kinderen die overdag grotendeels op straat leven. Ze komen naar de ´bibliotheca´om huiswerk te maken of, en eigenlijk vooral, om met elkaar te spelen. Meestal voetbal, volleybal of mattegente (een soort trefbal).
Iets nieuws aanbrengen is dus niet zo simpel, want als het hen niet aanstaat, dan zijn ze weer weg.

Sinds een week is een andere vrijwilligster begonnen met het geven van muziek en andere expressieve vakken aan een klein groepje.
Ik heb enkele springtouwen aangekocht en heb enkele ´rope-skipping-trucs´aangeleerd. En jawel, het sloeg enorm aan. Kerels van 17 jaar die zich er 2 uur lang mee amuseren, de kleintjes die hun eerste sprongen wagen... en de volgende dag vroegen ze er weer naar¡ Het was zelfs zo dat de keuze tussen een balspel of springen niet moeilijk was. Spingen haalde duidelijk de meerderheid.

Bij mij (Kim) verloopt alles goed. Zondag is het groot dorpsfeest en de kinderen vullen hun dagen met het voorbereiden van hun dansje en liedje. Ze gaan een speciale volksdans doen en dat zorgt voor grappige taferelen. JOngeren van 16 jaar die het dansje reeds kennen en kleuters van 4 jaar die nog heel wat moeten oefenen allemaal samen in 1 kring. Het dorpsfeest zelf is een grote gebeurtenis en het hele dorp leeft er volledig naartoe. Ik ben is benieuwd voor zondag.


Vorige week hebben we dan ook een reunie (capacitation) gehad met alle opvoedsters-begeleidsters van de verschillende projecten. (20-30 man)
Van ons werd gevraagd om de capacitation te beginnen met een kort spelletje.
Het duurde al even voor we ´ritme-klaar´ uitgelegd hadden, maar het zorgde voor meer dan een half uur spelplezier. Meer dan 20 volwassenen die zich meer dan een half uur lang amuseren en plat gaan van het lachen... echt leuk om te zien¡¡
Vervolgens ging de capacitation over de axenroos, een methode om met kinderen te werken rond sociale vaardigheden.
En om deze methode onder de knie te krijgen, moesten enkelen een toneeltje spelen. En jawel, ook wij waren erbij. En in het Spaans¡


Ook in ons gastgezin gaat het heel goed.
Gisteren hebben we zelf eens gekookt. Kim haar specialiteit: Lasagne.
En raar maar waar... In ons gezin is geen oven, dus wandelden we 5 straten verder om onze lasagne daar in een oven te zetten. Een mega-grote houtoven. Een halfuurtje later was onze lasagne klaar en wandelden we met de hete lasagne over straat. Bizar, maar grappig¡
We hebben ook nog een gesprek gehad met Carmen en Angie over het leven hier. In Peru leven is geen simpele opdracht en het is voornamelijk overleven. Elke dag is het zien of er nog geld is om eten te kopen, studies te betalen. Carmen vertelde dat elke Peruaan naast zijn werk ook nog iets extra bijzoekt. Bij haar is opvangen van vrijwilligers een soort van extra inkomen. Wij betalen voor ons verblijf en hoewel ze zeker geen winst op ons zal maken geeft het wel dat ze zich extras kan permitteren. Want of je nu het licht aansteekt voor 1 persoon of voor 6 personen, de prijs blijft hetzelfde.
Carmen deed tijdens dit gesprek een enorm mooie uitspraak.
Wij, Peruanen hebben misschien niet veel, maar we hebben wel onze lach die we zoveel mogelijk schenken aan anderen...



Nog een week werken, en dan is het tijd voor ontspanning.
Machu Picchu, here we come¡

Leen en Kim